|
|
Voorwoord
De dag dat ik dit voorwoord schrijf is de dag dat we na vier en een halve maand gesloten te zijn geweest door het coronavirus, de deur weer wagenwijd open konden zetten voor een nieuwe gast. Morgen komt er al een tweede gast en een aanvraag voor thuis waken is er ook. Tijdens onze sluiting kregen we met regelmaat de vraag of we iemand konden bijstaan in het hospice of thuis. Gelukkig kunnen we die vraag nu weer met JA beantwoorden.
Het is altijd een verdrietig moment als een geliefd familielid naar een hospice gaat. Maar de familie is er blij om dat mevrouw niet meer alleen thuis is, maar bij ons omringd is door liefdevolle vrijwilligers en kundige verpleegkundigen. En wij zijn er blij om, dat we mevrouw en haar familie in haar laatste levensdagen een rustige en warme omgeving kunnen bieden met professionele zorg en warme aandacht. Een bijzonder mooi gevoel na een bijzonder vreemde zomer.
Het was een zomer zoals we nog nooit hebben meegemaakt. Dat geldt voor heel de wereld en zo ook voor onze vrijwilligers. In “Er vielen gaten in de zomer”, leest u hoe zij de zomer beleefd hebben en wat ze gemist hebben aan hun vrijwilligerswerk. Het coronavirus heeft sinds maart nog steeds overal invloed op en samen zoeken we naar iets dat “het nieuwe normaal” is gaan heten. Het voelt helemaal niet normaal om het hospice weer te openen en weer thuis te gaan waken met allerlei 1,5 meter maatregelen en hygiëne voorschriften. Dat is toch niet waar warme, menselijke aandacht en nabijheid over moet gaan? Nee, het is anders maar we gaan het wel doen. We gaan “er zijn” voor mensen in hun laatste levensfase, met hier en daar aanpassingen maar nog altijd even warm en even menselijk.
De vrijwilligers zijn erop voorbereid, dat leest u in de bijdragen over het weer opstarten. U leest daar ook dat een deel van de vrijwilligers tijdelijk nog niet inzetbaar is. Daar maakt elke vrijwilliger een eigen keuze in en die keuze respecteren we. Het is echt prachtig om te zien hoeveel nieuwe mensen zich de afgelopen weken aangemeld hebben om vrijwilliger te worden. Juist in deze, toch spannende, tijden zijn er velen die iets willen betekenen voor een ander. Wat een betrokkenheid van de Wijchense gemeenschap weer en wat zijn we blij met jullie. Met kennismakingen, inwerkprogramma’s en opleidingsbijeenkomsten draaien we op volle toeren om deze nieuwe mensen snel in te kunnen zetten.
Dat er zo vele mooie, betrokken en warme mensen zijn ervaren we elke dag: vrijwilligers aan het bed, vrijwilligers die koken, vrijwilligers die klussen en tuinieren, vrijwilligers die besturen, medewerkers die een stap extra zetten, bedrijven die ons materialen schenken, donateurs en vrienden. Het maakt dat wij er kunnen zijn voor de mensen die ons nodig hebben.
Toch is het ook wel spannend de rest van het jaar en de verdere toekomst. We weten niet wat het coronavirus gaat doen en op welke wijze het ons mogelijk nog meer kan treffen. Hebben we dan nog wel genoeg vrijwilligers? Kunnen we de extra kosten dragen? Gaat het ons lukken om niet weer dicht te gaan? Kunnen we samenwerken in de regio om te zorgen dat er naast aandacht voor overleven, curatieve zorg en intensive care, ook aandacht is voor palliatieve zorg en waardig sterven. We weten het niet, maar we werken er hard voor. En daar kunnen we alle steun bij gebruiken, ook in de vorm van donateurs en vrienden van Hospice en Thuiswaken Wijchen. U bent vast al donateur. Uw buurman ook? Wie weet is het nog een idee.
Tjitske Huender
Directeur |
Er vielen gaten in de zomer
Ik gebruik nog een ouderwetse papieren agenda en vul die in met potlood. Gelukkig maar, want door te gummen zie je de leegte die ontstaat en dat bespaart je de aanblik van slordig doorgestreepte afspraken. Maar in een vacuüm kun je niet leven, dus werd er gefietst, gewandeld en een forse klus aangepakt.
Na verloop van tijd, toen dit het nieuwe normaal was geworden vroeg ik me af: “Is dit misschien wat je voelt als je langdurig werkeloos wordt?” Veel minder contacten en enigszins dwangmatig bezig met vervangende activiteiten. Ik miste de voldoening die het geeft om samen met anderen aan iets zinvols te werken. Of zo iets simpels als het opengaan van de hospiceschuifdeur waarachter je hartelijke welkom wordt geheten door de collega die je gaat aflossen. Ik zal toch niet de enige zijn? Laat ik het eens aan andere vrijwilligers vragen.
De algemene teneur was dat iedereen die ik sprak bijna onmiddellijk de leegte weer had ingevuld, waarbij het een voordeel was dat de lente begon: we konden naar buiten! En werd het werk in het hospice of bij het thuiswaken gemist? Niet in het begin toen we werden overweldigd door de hevigheid van deze pandemie. Later pas, toen begon het te knagen.
F. vertelde dat ze begonnen met het virus “achter de dijk” te houden en dat was nodig want vele familieleden waren besmet en enkelen zijn zelfs overleden.”En dat we gelukkig zijn met een grote tuin, waar iedere dag van alles te doen is. Zo konden we achterstallig werk doen, heel relaxed, met voldoende pauzes erin, want daags erna konden we gewoon verder. Bovendien was er ook voldoende tijd om diverse fietstochtjes te maken vanuit huis. Onze omgeving is schitterend, wat we natuurlijk al wisten, maar nu des te meer zijn gaan waarderen. Het hospice heb ik niet echt gemist. Maar ik moet wel zeggen dat ik er nu weer aan toe ben om er te gaan werken en collega's weer tegen te komen. Als we straks de hitte te boven zijn en de herfst tegemoet gaan vind ik het fijn om de deur uit te gaan, en dienstbaar te zijn voor het hospice”.
Voor P. veranderde er privé eveneens heel veel, maar zijn activiteiten voor het hospice gingen gewoon door: hij werkt in de klusgroep. Er kwam zelfs nog werk bij dat in normale tijden door de dienstdoende vrijwilligers zou zijn gedaan. Geen gat dat gevuld moest worden en geen gemis…
“Mij kwam de corona heel goed uit” vertelde M. met een ironische ondertoon. “En dat is vanwege onze dochter. Onze dochter is ernstig ziek en ik ben daar elke dag”. Dat gebeurde net voor de pandemie losbrak. Het is duidelijk: in de agenda van M. is geen gat gevallen. Nee die gaten zijn meervoudig gedicht met haar taak van mantelzorger. Daarbij nog de zorgen over uitblijvend resultaat van de behandelingen die haar dochter ondergaat. De zorgen over haar toekomst. Toen ik opmerkte dat ik me goed kan voorstellen dat ze het hospice helemaal niet mist kon zij een klein lachje niet onderdrukken: “Ik heb een paar keer een vergadering gehad in het hospice en dan voelt het heel fijn om daar te zijn. Je mist de collega’s en de fijne contacten die we er hebben”. M. houdt goede moed en wil zodra het weer kan wekelijks een dienst draaien.
Een tweede P. die ik sprak, had ook al geen moment van rust gekregen. De zorgsector werd door de crisis overbelast en extra handen waren welkom. Met haar vroegere ervaring als verpleegkundige kon ze meteen beginnen en heeft toen 11 weken in de Elst gewerkt. De bewoners mochten in die tijd geen bezoek ontvangen en het werd een mengvorm van spelletjes, aandacht en zorgactiviteiten voor de bewoners. “Ik heb het hospice wel gemist”vertelde zij, “maar we werden goed op de hoogte gehouden”.
Thuiswaker M. is wel gewend dat er geen inzet is. Soms weken lang en even later zijn er enorm veel aanvragen. Bij deze pandemie kwam langzaam het besef dat het ernst was en de stilstand langer zou duren. Er werden echter ook vrijwilligers gevraagd voor covid19 gerelateerde acties zoals pakjes bezorgen en medische middelen sorteren. We (mijn man en ik) waren opgelucht er geoorloofd op uit te kunnen. We konden er zijn voor mensen die het dorp niet in dorstten. We hebben er zelfs een baantje aan overgehouden. Wat ik mis is het magische van een nacht, er zijn voor iemand, wetende dat die nacht iemand niet alleen is op de laatste reis. De verwondering en energie die ik krijg van de wonderlijke vertrouwensband die er altijd is als je binnenkomt.
Zij die ik gesproken heb zijn dus niet op de bank neergeploft en tv gaan kijken. Handen uit de mouwenstekers zijn het. Gelukkig kunnen ze weer beginnen en van het gemis hebben ze geen drama gemaakt.
Harrie |
Witte dâ
De wervingscampagne die in augustus werd opgestart had als resultaat dat 30 mensen zich aanmeldden om vrijwilliger te worden. Een verrassend hoog aantal. En omdat er al vijf personen op de wachtlijst stonden, werden er begin september 35 potentiële vrijwilligers uitgenodigd voor informatiebijeenkomsten en een kennismakingsgesprek. Na wederzijds akkoord begon vanaf 14 september het inwerken onder begeleiding van ervaren vrijwilligers en coördinatoren. In november is voor de eerste groep de basiscursus met praktische handelingen aan het bed en de theoretische opleiding. In januari de tweede groep. Heerlijk om dan weer op volle sterkte te zijn en nog meer enthousiaste collega’s te ontmoeten.
In de zomeruitgave lieten we zien hoe de klusgroep de wanden van de kamers weer fris geschilderd heeft. Daar bleef het niet bij: enige weken later gingen de meubels er uit en de vloeren werden grondig gereinigd. Het gebeurde allemaal tijdens de hittegolf. Dus geen moeilijke opslag maar gewoon, hup, naar buiten met die meubels.
Iedere vrijdag ontvingen de vrijwilligers een zg Opkikkertje. Een mail gevuld met anekdotes, foto’s, grappige plaatjes, etc. die iedereen kon insturen. Dit was één van de manieren om het groepsgevoel levendig te houden. Vrijdag 28 augustus verscheen de laatste uitgave. Dat was nummer 22.
Witte dâ we foto’s van over de hele wereld gebruiken. Bij de vorige Nieuwsbrief was er een uit Aruba. We waren alleen de bron vergeten te melden
Dus bij deze nogmaals dank voor het gebruiken van je foto blogger Carla. http://familie-fingal.blogspot.com/2015/12/schaatsen-in-de-tropen.html
Harrie |
Opstarten met voorwaarden en regels van Corona
De heropening van het hospice/thuiswaken op 1 september ging niet zonder slag of stoot. Door de leiding is er intensief nagedacht welke maatregelen er nodig waren om de veiligheid van alle betrokkenen te waarborgen en het virus buiten de deur te houden.
Toen dat op papier stond is dat aan alle vrijwilligers toegestuurd. Nadat iedereen het bestudeerd had werden allen door de coördinatoren gebeld met de vraag of zij het verantwoord vonden om hun taak weer op te nemen. 70% ging graag weer aan de slag.
Midden augustus kregen de vrijwilligers een interactieve instructie hoe we veilig kunnen gaan werken in het hospice en bij het thuiswaken. Dat gebeurde in een aantal sessies bij De Meshallen en werd verzorgd door de coördinatoren samen met de ZZG-collega-‘s, die inmiddels een enorme kennis en ervaring hebben opgebouwd. Eén van hen had in het “coronateam” gewerkt en zodoende dagelijks meerdere coronapatiënten verzorgd. Door consequent de voorschriften te volgen had zij zich nooit onveilig gevoeld.
De anderhalve meter, thuisblijven bij symptomen (en dat zijn er inmiddels héél veel), de schijnveiligheid die mondkapjes geven en nog veel meer kwam aan de orde.
Echter het is de handhygiëne die het aller-allerbelangrijkste wapen tegen virus is.
Na afloop konden we testen of we onze handen wel goed reinigen door ze na de behandeling met gel, onder een UV-lamp te houden. Oei, dat viel tegen. Tussen de vingers en in de buurt van de polsen had ik onvoldoende geboend. Het goed uitvoeren daarvan zal de komende tijd routine moeten worden
Van de gasten en cliënten zal gevraagd worden om vooraf een coronatest te ondergaan en de uitslag moet negatief zijn. De keuze is namelijk gemaakt om een corona-vrij hospice te zijn en geen vrijwilligers in te zetten bij mensen die met corona besmet zijn. Mocht het in nood toch nodig zijn of er een verdenking is, dan zijn er persoonlijke beschermende middelen aanwezig. De thuiswakers krijgen een pakketje aan veiligheidsmaterialen mee. Het hospice heeft ze beschikbaar en kan ze aanvragen, gefinancierd vanuit een regeling van VWS.
Het belangrijkste voor het welzijn van vrijwilliger, gasten/cliënten en beroepskrachten is de open communicatie. Dat is het benoemen van je gevoel in woord en gebaar, het aangeven van je grenzen en vragen om hulp of actie voor de veiligheid.
Door de leiding van het hospice en de thuiswakers wordt er met groot respect om gegaan met de keuze die iedereen maakt. Corona is een virus dat onzichtbaar gevaar, onverwachte spanningen en gevoelens met zich meebrengt. De leiding gaat hier zeer zorgvuldig mee om Ze gaan indien nodig in gesprek met je om eventuele drempels te helpen slechten, maar mocht de drempel te hoog blijven dan word dat geaccepteerd en blijf je welkom om hulp te vragen wanneer je dat nodig hebt. Als vrijwilliger word je niet losgelaten in deze moeilijke tijd maar juist extra begeleid.
Samen gaan we ervoor zorgen dat we er weer kunnen zijn voor mensen die zich voorbereiden op hun laatste reis.
Martijne en Harrie |
Samen Weer Op Weg
Samen (met Coronaprotocollen) weer op weg in het Hospice, hoe was dat?
Via mail had ik de eerste dienstdoende vrijwilligers gevraagd om een reactie. Het enthousiasme om weer te beginnen spatte er van af zoveel respons kreeg ik. Hier volgt een compilatie:
Iedereen keek er naar uit om weer te beginnen en was benieuwd hoe het zou gaan. Spannend vond iedereen het wel. Met alle nieuwe protocollen die we toegestuurd hebben gekregen. Goed voorbereid, alle heldere verordeningen nog eens doorgelezen gingen de vrijwilligers aan de slag om een weg te vinden binnen alle protocollen. “Aan de nieuwe regels moet je wennen, maar straks weet je niet beter” was een van de reacties.
Fijn weer aan de slag te kunnen! Het gaf een bijna feestelijk gevoel toen ik op mijn fiets het erf opdraaide. Het was een weer beetje als thuiskomen. De sfeer was als vanouds, veel bloemen op de gang en in de kamers. Maar ook weer een vertrouwd gevoel met je collega’s. De telefoon, hand en span diensten zoals bed opmaken, boodschappen doen, nog wat strijken, koffiezetapparaat vullen, overdracht, klappers lezen en lijst invullen gaan als van ouds. Een van de vrijwilligers was er vorige week al geweest om samen met de kookgroep de diepvries weer te vullen. Bijkletsen duurt iets langer na die pauze van een half jaar, maar het voelt goed er weer te zijn.
Ook waren er nieuwe dingen: zoals het desinfecteren als je binnenkomt en weggaat, leuke tafels tussen de kamers in, nieuwe pedaalemmers, een kast in de hal. De nieuwe meubels zijn om makkelijk volgens de covid regels te werken. Alles ziet er fris uit en er staan prachtige boeketten. Het Hospice is spic en span. Er is hard gewerkt in de verplichte pauze dat viel iedereen op. Het was een warm welkom dankzij het harde werken van alle vrijwilligers in de onderbreking.
“Je moet steeds blijven denken aan die anderhalve meter, moeilijk hoor.” Heel wat protocollen, wat er voor zorgt dat je constant nadenkt over wat je doet of gaat doen. Het binnen laten van het bezoek is een heel ritueel. Het bezorgen van koffie met verpakte covid-proof koekjes maakt het ànders druk. De nieuwe tafels zijn daarbij heel handig. Samenwerken, elkaar helpen en attenderen op de nieuwe regels leidt soms tot hilarische momenten om de foutjes die nog gemaakt worden. Het elkaar durven corrigeren en blijven communiceren, ook als het even nog niet lukt, gaat de vrijwilligers goed af. Geholpen door de goede voorbereiding van de coördinatoren en “onze meiden” van de ZZG, die er zijn om problemen samen oplossen, komt het Hospice weer opgang.
Niet voor iedereen was de start makkelijk: “We houden de moed erin, en gaan gewoon weer verder.” Er is wel optimisme gezien de volgende uitspraak van een vrijwilliger :
”Met twee gasten ben je zo weer ingewerkt.” Het is fijn om er weer voor de gasten te kunnen zijn. Je kunt wel zeggen dat het een goede start is geweest wat blijkt uit deze laatste quotes:
“Complimenten aan de coördinatoren Jessica en Tine (red: èn de andere voorbereidende vrijwilligers). Zij hebben het goed voor elkaar gekregen. “
“Dus al met al was het gewoon gezellig en heel gewoon.”
“Ik voelde me veilig en vond het heel fijn om er weer te zijn.”
Met dank aan alle bijdragen van de vrijwilligers.
Martijne |
Attent
Op Bloemenhuis Coryan uit Winssen en bloembinderij Valendries zorgen al jaren voor wekelijkse verse bloemen in ons gebouw. Ook dat stopte in April… En of er niets gebeurd is: vanaf de heropening op 1 september brengen ze weer fleur en geur binnen.
In maart begonnen we met losse flesjes desinfecterende vloeistof bij de ingang. Ook wij zijn inmiddels professioneler geworden dankzij Marc Terlouw van Airogenic in Houten die de voetbediende desinfectans-zuil heeft geschonken.
Bomen snoeien moet je aan vaklui overlaten. Ton van Dillen is van alle markten thuis en weet die dus te vinden. Op zijn verzoek hebben de vrijwilligers van de Maasheggen uit Balgoy de knotwilgen in het plantsoen voor het Hospice geknot. Die zien er weer proper uit.
De instructiebijeenkomsten voor de vrijwilligers werden georganiseerd bij Eromes (De Meshallen) aan de Nieuweweg. We zochten naar een locatie waar we met grotere groepen op 1,5 meter konden blijven. Eromes stelde haar schitterende nieuwe vergaderruimte gratis beschikbaar.
En onze penningmeester mocht weer enkele opmerkelijk giften ontvangen. Zo schonk een dankbare familie €500 en kwamen er zomaar twee spontane giften binnen.
Harrie |
Vrienden en Vrijwilligers werven Vrienden
Het Hospice Wijchen is vijf jaren geleden opgericht met financiële steun van veel mensen in onze gemeenschap. Daarom is er de Stichting Vrienden (van de VPTZ Wijchen).
De Stichting Vrienden bestaat uit een bestuur van een vijftal vrijwillige leden (Anja van Baardewijk, Mart de Bruijn, Geer Verbiezen, Richard Binnendijk en Fons Bartray) en wordt ondersteunt door Leonie Moolenaar van Merkkwadraat.
De toekomst van het Hospice Wijchen is spannend, want we zijn en blijven afhankelijk van sponsoring en donaties uit de gemeenschap. De komende tijd willen we dan ook zoveel mogelijk nieuwe vrienden-donateurs werven.
Er wordt gewerkt aan een actieplan en er is een wervende folder gemaakt.
Alles gericht op: Vrienden werven Vrienden!
Oproep vrijwilligers en vrienden
Bij die werving kunnen de vrijwilligers en de vrienden die we al hebben een belangrijke rol spelen. Zij kunnen met hun enthousiasme het goede werk dat het hospice doet uitdragen en bekenden, vrienden en familie bewegen zich aan te melden als vrijwilliger en/of vriend-donateur! De wervende folders zijn beschikbaar in het hospice.
Zie ook www.vriendenhospicewijchen.nl
 |
Zes maanden.....
Geen fietsritjes naar de Hospice,
Elke week een "opkikkertje"
Wie weet wat er speelde bij onze collega's....
Er kan veel gebeuren in een half jaar.
Blije momenten of feestjes afgezegd
Misschien wel trieste gebeurtenissen...
Wat zegt men altijd ?
Het leven gaat door...
En nu, na 6 maanden was ik er , op de eerste dag;
vreemd ,de eerste momenten, zo leeg...
Alles schoon, nog lege kamers...
Even gaat er nog geen telefoon..
Blij, bekende gezichten, ik heb t gemist.
Automatisch kijken op t bord,
Wie komt er van de ZZG?
Alles staat klaar, volgens de nieuwe regels...
Alleen de vazen met bloemen doen hun
vertrouwde ding, ze zeggen Welkom...
Neem de rust, geniet van de momenten hier.
Er wordt voor U gezorgd
We zijn er weer.....?
Marijke Honing
 |
|
|
|
