Gisterochtend vroeg vond ik Snorkeltje. Doodstil in het stro temidden van haar familie. Snorkeltje bleek niet meer te zijn. Onverwacht en toch ook weer niet echt. Snorkeltje had een aangeboren afwijking aan haar luchtwegen. 'We moeten maar kijken hoe lang ze er zal zijn', zei dokter Peter al bij haar geboorte, toen we de rasperige ademhaling van het ondermaatse zwarte kleintje hoorden. 

Tot onze verbazing en opluchting bleef Snorkeltje leven. Maar toen ze onder narcose gebracht werd voor de sterilisatie, moesten we haar als de sodemieter 'terughalen' met een hartmassage, want het ging helemaal mis. De narcose zou ze niet overleven. Dan maar geen sterilisatie. En maar hopen dat ze nooit voor iets anders geopereerd zou moeten worden.

Snorkeltje struikelde min of meer door haar leventje heen. Niet 100 % gezond, zeker niet, maar ze sloeg zich er dapper doorheen. Ze was er echt een van Moeke, dat wil zeggen: van schuw tot afstandelijk en altijd erg op haar hoede. Heel omzichtig, om haar niet overstuur te maken, stopte ik haar iedere dag iets extra's toe. Een troostmoment en die extra calorieën kon ze goed gebruiken. 

Maar eens per maand transformeerde Snorkeltje altijd tot volledige losbandigheid. Maakte contact met iedereen. Drong zich op aan man, vrouw, wild zwijn of stier, het donderde niet. Dan sloerde ze het erf over.

Vorig week nog. Bofkontboerin Yvon vroeg me wat er toch met 'dat oude varkentje met die ronkende ademhaling' aan de hand was. "Oh je bedoelt Snorkeltje. Die is berig."

En nu is Snorkeltje dus toch zomaar uitgestapt. Zaterdag niks bijzonders aan haar gemerkt. Ik gaf haar 's middags een extra dikke plak rozijnenkoek en omdat de hele familie Hangbuik op dat moment onder mekaar was, kon ik ze allemaal trakteren. Wat ben ik daar achteraf blij om (normaliter is dat onmogelijk zonder dat de andere varkens er als een meute hyena's op af vliegen). Maar nu stond Snorkeltje lekker naast haar Moeke te smakken en kregen haar zussen en broer ook een stuk koek. Mooi familiemoment dat niemand ze meer afpakt. 

Gisterochtend lag Snorkeltje dood naast haar eigen Moeke. Ik heb haar apart gelegd en het tegen niemand gezegd. We hadden met z'n allen nog een hele dag workshop voor de boeg. Topdrukte om alles rond te krijgen voor de gasten arriveren. Ik wilde niemand met het droeve nieuws belasten. Wat schoten we op met zo'n bedrukte stemming? Daar zaten de deelnemers vast ook niet op te wachten.

Snorkeltje is tegen alle verwachtingen in toch nog 9,5 jaar geworden.
Dat mag gerust een wonder heten. 
Komende dagen zullen we haar eren met een mooi, passend afscheid.

De Grannies. Vorige week op Moederdag naar het Bofkonteiland gebracht. Dat leek me hét geschikte moment voor deze twee pensionado's. Prachtig mooi weer en onder grote belangstelling van vrienden & fans de twee uitgewerkte moedertjes naar hun paradijsje gebracht. Alleen... ze wilden niet :-) 

Zowel Muk als Granny verdomden het om de bus uit te stappen. Aangezien de bofkonten altijd als VIPS vervoerd worden, mogen ze ook zelf het moment van de Bofkontbus verlaten bepalen. En dat moment kwam maar niet. Bekijk het maar met je eiland. We hadden het goed en dat willen we graag zo houden, ja?

Stonden we daar met ons goede gedrag. Toen iedereen allang weer naar huis was en Muk nog steeds in de bus lag te mokken en Granny ook geen aanstalten maakte, hebben we ze weer naar huis gereden. Een ritje van niks. Binnen 10 minuten lagen de dames weer in hun vertrouwde aanleunwoning. Die smoeltjes de volgend ochtend! Zo intens blij dat ze weer thuis waren. Hier het filmpje van een Mokkende Muk naast een smakkende Granny :-)

http://2016.bfknt.nl/BB006-Mokkende-Muk.mov

Twee verjaardagen afgelopen week. Grietje werd dinsdag 3. En Rosamunde was woensdag jarig. Dat hebben we uitgebreid gevierd. Rosa is 19 jaar geworden! Appels, havermoutkoekjes en borstelbeurten zoveel ze maar wou. 

De dagen daarna was ze wat stilletjes. Het bizarre feit doet zich namelijk voor dat Rosamunde schijndrachtig is. Deze stokoude pink staat met een volle uier. Gekker moet het niet worden natuurlijk. Vooralsnog weet niemand wat we hier mee aan moeten. 

Jan uit het Bofkontbos. De genezing van zijn poot gaat niet snel genoeg. Er ligt een groot gevaar op de loer, want het is niet ondenkbaar dat de nagel van zijn geplaagde hoef los gaat laten. Dat moet zo gruwelijk pijn doen, dat dokter Peter vreest dat euthanasie dan in beeld komt. Dat wil ik niet voor de pas 2 jarige Jan. In dat geval hoop ik dat amputatie van zijn voet een optie is, mits hij daarna genoeg kwaliteit van leven overhoudt.

De gebeurtenissen bij Familie Bofkont gaan met hevige ups & downs, die elkaar in moordend tempo opvolgen. Gelukkig blijven de kleintjes geluk brengen. Ries & Theun die het zo naar hun zin hebben. En Gerrie & Miss Jones die ons maar blijven verbazen met hun ontwapenende gedoe. De oudjes gaan en de jonkies hebben nog een heel leven voor de boeg. Familie Bofkont is als het leven zelf.

Fijne week allemaal!

© Dafne Westerhof / Familie Bofkont - Het Beloofde Varkensland
mail@familiebofkont.nl - http://familiebofkont.nl - http://facebook.com/familiebofkont

voorlichting & (mini)varkensvraagbaak: http://minivarkens.nl